Cuestionario Proust: Lino García Salgado

Publicado o 30 Marzo 2015 por asociacionescritoras-es

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Lino García Salgado:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A lealdade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sexan amizades verdadeiras, por riba do tempo.
4.– A súa principal eiva?
– A inseguridade.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir, aínda que por veces se convirta nunha guerra.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Rexentar unha libraría con salón de presentación para todo o mundo que a precise.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A ignorancia.
8.– Que lle gustaría ser?
– Ha, ha…, músico.
9.– En que país desexaría vivir?
– Aquel no que non teña que facerme esta pregunta.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Margaridas brancas.
12.– O paxaro que prefire?
– O peto.
13.– A súa devoción na prosa?
– Bufff, Mario Benedetii, José Luis Sampedro, Xabier López ou Xurxo Borrazás.
14.– E na poesía?
– Bufff outra vez. Aquí tiro pola casa: Eli Ríos, Eduardo Estévez, Lino Braxe, Alberte Momán, Verónica Martínez Delgado, etc., etc… Perdón por nomear moitos máis e merecidos (Estevo Creus, Xabier Cordal…) e os de sempre: Manuel María, Uxío Novoneyra, Lois Diéguez, Marica Campo, Xosé Vázquez Pintor…
15.– Un libro?
– La tregua, de Mario Benedetti.
16.– Un heroe de ficción?
– O meu alter ego ou o meu avatar en versión triunfadora, ha ha. Non sei… Trancos, do Señor dos Aneis.
17.– Unha heroína?
– Rosalía de Castro e…, todas as nais.
18.– A súa música favorita?
– Silvio Rodríguez.
19.– Na pintura?
– Paul Cézanne e unha amiga que dará que falar: Arantza Pardo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os pais e nais.
21.– O seu nome favorito?
– Roi.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A mentira.
23.– O que máis odia?
– O mesmo, a mentira.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Tamén hai moitas, pero prefilo esquecelas.
25.– Un feito militar que admire?
– Poucos, pero quedariame con aqueles que non chegaron a ser militares, aqueles que o pobo parou como a Revolución dos Cravos. Hai máis pero…, supoño que abonda con un.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Ser máis positivo.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha, ha, ha. Pero supoño que cun libro na man e soñando que estou nel, que formo parte del.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Apoucado, negativo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A tristeza, se se pode catalogar como defecto.
30.– Un lema na súa vida?
– Levantarse de novo, aínda que nunca o digo en voz alta.”

Cuestionario Proust: Silvia Bardelás

Publicado o 3 Marzo 2015 por asociacionescritoras-es

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Silvia Bardelás:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Son unha buscadora.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Algunhas parecen “certificadas”, saben estar neste mundo.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sexan amigos.
4.– A súa principal eiva?
– Aquela da que non son consciente.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir e ler, mirar a paisaxe e botarme a andar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Fun absolutamente feliz unha tempada, sendo adolescente, era anarquista cristiá ou algo así.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Non a podo nin nomear.
8.– Que lle gustaría ser?
– A buscadora que son atopando novos puntos de vista sobre a vida.
9.– En que país desexaría vivir?
– En moitísimos e só por tempadas. Arestora en Xapón.
10.– A súa cor favorita?
– As das especias indias.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As nosas: camelias, mimosas e hortensias.
12.– O paxaro que prefire?
– Non son moi de paxaros, prefiro os patos.
13.– A súa devoción na prosa?
– Algúns deles: Cervantes, Goethe, Flaubert, Thomas Mann, Solzhenitsyn.
14.– E na poesía?
– Walt Whitman, Uxío Novoneyra, Rilke, Lois Pereiro.
15.– Un libro?
– Ética de Spinoza.
16.– Un heroe de ficción?
– O idiota de Dostoievski e Oleg de Pavillón do cancro de Solzhenitsyn.
17.– Unha heroína?
– Ningunha. Ese é un buraco enorme na literatura.
18.– A súa música favorita?
– Bach, Mozart, Beethoven, Schubert, Pink Floyd, Michael Jackson, jazz…
19.– Na pintura?
– Pollock, Picasso, Vermeer, Lucio Muñoz…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todo aquel que se mantén íntegro.
21.– O seu nome favorito?
– José.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O de contar os cartos.
23.– O que máis odia?
– O poder.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O tsar Nicolás, por parvo-frívolo.
25.– Un feito militar que admire?
– O desembarco en Normandía.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Voz.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Non teño estado de ánimo habitual. Depende do que viva.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os inconscientes.
30.– Un lema na súa vida?
– Non ter lemas.”

Uxío Novoneyra: 85 anos desde o seu nacemento

Publicado o 20 Xaneiro 2015 por asociacionescritoras-es

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
“O poeta courelao naceu un 19 de xaneiro 1930. Caderno da crítica, que sempre o ten moi presente, lembra esta data cun manuscrito poético cedido xenerosamente pola Fundación que leva o seu nome: trátase do contundente e estremecedor aínda “Amador e Daniel“, poema ao que particularmente cheguei, sendo adolescente, a través dunha interpretación incluída nun disco que oín centos de veces: Estamos chegando o mar (1976) de Bibiano. O tema musical pódese oír premendo aquí e, abaixo, reprodúcese o manuscrito poético. Beizón!”

Ars dedicandi: Uxío Novoneyra

Publicado o 20 Xaneiro 2015 por asociacionescritoras-es

Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“A alta Arte da palabra caligráfica ten un nome maior na nosa literatura: Uxío Novoneyra. O poeta que, de estar entre nós, faría o 19 de xaneiro oitenta e cinco anos, escribiu moitos dos seus versos imprimindo neles poderosos trazos que tiñan todo de fonda lírica e moito de pintura en grafemas.
Tanto amou Novoneyra o corazón que deitaba nas letras sinuosas e desmedidas do folio en branco que mesmo chegou a escribir un libro enteiro con tal feitío: Poemas caligráficos, unha regalía para os ollos e a intelixencia que os Brais Pinto tiraran en Madrid como número un dos que chamaron Cuadernos da Gadaña, cun limiar de Raimundo Patiño e un texto prefacial tomado dunha das “Figuracións” de Luís Seoane. Gardo —delicado pano na arca— un exemplar desta xoia de 1979 ao que volvo como se fose un orbitar de cometa admirativo.
Esa querenza polos versos caligrafados acompañou de sempre o autor, quen adoitaba agasallar os amigos con algún haiku que deseñaba, currenti calamo, nos máis diversos lugares e circunstancias. Hoxe recupérase aquí un deles co que obsequiou aos seus benqueridos Claudio Rodríguez Fer e Carmen Blanco, con quen os uniu unha longa e fraterna amizade, pois non en van foron os profesores lucenses os editores referenciais da súa obra e dous dos máis importantes estudosos da mesma.
O manuscrito dedicado é de 1980 e foi creado polo poeta nunha xuntanza en Compostela. O texto reproduce o terceiro verso do poema “Terras altas e solas” da sección “O couso da door” integrada nos Eidos (1955). Trátase en orixe, por tanto, dunha creación de 1953-1954 que na redacción primeira tiña esta forma estrófica: Terras outas e solas! / Serras longas e mouras! / Eu son esta coor de soidá…
Precisamente este último verso regalado a Rodríguez Fer e Blanco é o que serviu como título, moito tempo despois, para Esta coor de soidá…, a escolma poética que para Libros da Frouma prepararon Luís Alonso Girgado e Luís Cochón en febreiro do 2000. (…)”

Mecanoscrito de Uxío Novoneyra: “erguer a copa pola lingua e a terra”

Publicado o 29 Decembro 2014 por asociacionescritoras-es

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
“A devoción que sinto pola obra de Uxío Novoneyra lévame a traer un día como o de hoxe, grazas á xenerosidade da Fundación que leva o seu nome, un mecanoscrito que o autor courelao subscribiu o 19 de novembro de 1989. Ese día, no Auditorio de Galicia compostelán, dentro dos actos programados para o Galeusca que organizaba a AELG, Novoneyra deu lectura este texto baixo o título de “intre-brindis”.
O discurso, ditado inicialmente baixo a esixencia dunha formulación de saúdo e agradecemento, conclúe cunha reivindicación en forma poética baixo a perspectiva da precisa unión dos pobos, apuntando asemade ao necesario respecto á vida na propia na terra, ao necesario respecto ás linguas de cada territorio: “seguras non amenazadas” nun contexto de concordia que, naquel momento, semellaba posible. Apelo a ese espírito, hoxe e sempre, para as cousas que realmente importan: o traballo e a lingua entre algunhas outras.”

Pontevedra: programa de actividades do Culturgal 2014

Publicado o 5 Decembro 2014 por asociacionescritoras-es

Cuestionario Proust: Uxío Novoneyra

Publicado o 1 Decembro 2014 por asociacionescritoras-es

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Uxío Novoneyra, que reproduce a entrevista contida en Oficio de escribir (Edicións do Castro, 1990), co permiso do seu autor, Luís Rei Núñez:

“– Principal trazo do seu carácter?
– Son bastante contraditorio.
– ¿A cualidade que prefire nun home?
– O coñecemento, a experiencia vital.
– ¿A cualidade que prefire nunha muller?
– A beleza.
-¿O que máis aprecia nos seus amigos?
– A amistade.
– ¿O seu principal defecto?
– O ser esporádico.
– ¿A súa ocupación favorita?
– A contemplación e o soño.
– ¿O soño de ventura?
– Son moitas cousas vagas que, aínda sendo escuras, sei que son posibles porque son firmes. Por exemplo, o soño de que a liberdade e a xusticia son posibles, e de que son posibles xuntas.
– ¿Cal sería a súa maior desgracia?
– As peores desgracias son as físicas. Nun mesmo, na muller e nos fillos.
– ¿Que quixera ser?
– Non quixera ser outra cousa có que son, con plena plenitude.
– ¿En que país desexaría vivir?
– Case sempre vivín onde nacín, e agora quixera volver alí.
– ¿A color que prefire?
– A do outono da faia.
– ¿A flor que prefire?
– A rosa. E se non sería a primachorro, que é a margarida.
– ¿O paxaro que prefire?
– A anduriña.
– ¿Os seus autores favoritos en prosa?
– Dostoievski, Shakespeare, que lin en prosa.
– ¿Os seus poetas preferidos?
– ¡Teño tantos! Por exemplo, gústame Vakmiki, se é que el é o autor de Ramayana. E en Europa, Hölderlin, Shelley. Tamén Vallejo e Pondal, e Rosalía.
– ¿Os seus heroes de ficción?
– Case non teño.
– ¿As súas heroínas favoritas de ficción?
– Tampouco as teño.
– ¿Os seus compositores preferidos?
– Teño unha pobrísima cultura musical, como os da miña época; pero noto que algúns como Bach me entran. Sobre todo gústame a música popular e antiga, porque me fatiga a composición excesiva. Gústame moito o motivo musical puro, o que desencadea a sinfonía, pero xa a sinfonía me volve tolo.
– ¿Os seus pintores predilectos?
– Os primitivos, os impresionistas. E a pintura moderna.
– ¿Os seus heroes da vida real?
– Non sei se existen eses heroes, non me conmoven. Moitas veces conmóveme esa persoa humildiña que che está pedindo permiso para seguir vivindo. Eso si me parece heroico: que poidan seguir vivindo así.
– ¿As súas heroínas históricas?
– Dígoche o mesmo.
– ¿Os seus nomes favoritos?
– O nome que máis me gusta é loaira. E flaira.
– ¿Que detesta máis que nada?
– O poder.
– ¿Que caracteres históricos desprecia máis?
– O exercicio brutal do poder, que é o que fai que a historia non se apoie nos soños facedeiros.
– ¿Que feito militar admirou máis?
– A loita do pobo de Vietnam.
– ¿Que reforma admira máis?
– Un pode falar de reformas a través da historia; pero eu resístome a falar do que non vivín, e non vin nin vivín ningunha.
– ¿Que dons naturais quixer ter?
– Quixera ter máis constancia.
– ¿Como lle gustaría morrer?
– Antes soñaba con morrer moi novo, porque me parecía bonito. Agora, como non me gustaría morrer, non o pensei, como tampouco pensei no suicidio.
– ¿Estado presente do seu espírito?
– Aínda teño de cando en vez algunhas loairas de esperanza que pasan.
– ¿Feitos que lle inspiran máis indulxencia?
– Calquera feito dun home arrinconado. Cando un home está contra a parede, calquera cousa que me faga, teño para el unha indulxencia total.
– ¿O seu lema?
– Non teño ningún.”

Compostela: recital Dez anos de poesía sen fronteiras na Fundación Eugenio Granell

Publicado o 25 Novembro 2014 por asociacionescritoras-es

O mércores 26 de novembro, ás 19:00 horas, no Museo Fundación Eugenio Granell (Praza do Toural, s/n) de Santiago de Compostela, a A. C. para o Desenvolvemento sen Fronteiras organiza o recital Dez anos de poesía sen fronteiras na Fundación Eugenio Granell, baixo a dirección de María Montaña, cunha selección de textos de Cervantes, Lope de Vega, Quevedo, Unamuno, García Lorca, Miguel Hernández, Rosalía, Cunqueiro, Celso Emilio Ferreiro, Uxío Novoneyra e Manuel María, entre outros.